Με τη λέξη φιλοσοφία συχνά προκαλούμε τρόμο. Στο ακουσμά της συνήθως φανταζόμαστε ένα λεξιλόγιο δύσκολο, σύνθετο, αινιγματικό. Θεωρούμε ότι είναι μια επιστήμη μόνο για λίγους ειδικούς, που χρησιμοποιούν μια σύνθετη ορολογία και έννοιες που σε μπερδεύουν. Κι όμως στην φιλοσοφία έχουμε όλοι πρόσβαση. Οι φιλοσοφικές έννοιες είναι αυτές οι ίδιες οι έννοιες της ζωής. Αναρωτιούνται συχνά πυκνά οι άνθρωποι αν η ζωή έχει κάποιο νόημα, σκέφτονται τον θάνατο, ζητούν να μάθουν τα όρια της ελευθερίας, τη χρησιμότητα της δικαιοσύνης, κ.λ.π.
Όλες αυτές οι θεματικές αποτελούν το πεδίο της φιλοσοφίας. Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι τα θεμελιώδη ερωτήματα της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία δεν είναι κουίζ, δεν αποτελεί κάποια δύσκολη εξίσωση, δεν είναι ερωτηματολόγιο που περιμένει να σπαζοκεφαλιάσουν όσοι την διαβάζουν, αλλά καταξιώνεται μέσα απο τη σχέση του άνθρώπου με αυτά καθaυτά τα ζητήματα του.
Μπορεί σήμερα οι επιστήμες να έχουν το δικό τους αυθυπόστατο λόγο να καταξιώνονται, και η συνεισφορά τους να είναι πολύ σημαντική σε πολλά προβλήματα του ανθρώπου, αλλά όσο και αν αναζητούν μια ολική εξήγηση για τον άνθρωπο ή τα ζητήματα που τον προκαλούν, τόσο αυτές βρίσκονται σε πτώχευση.
Στις ψυχοπνευματικές διεργασίες συνήθως μιλάμε για αντανακλαστικά, για συνάψεις, για υποκατάστατα, για απωθήσεις, για εξαρτήσεις, για αντιδράσεις κ.λ.π, αλλά βλέπουμε τa ίδιa αποτελέσματα΄ η βούληση να τελματώνει, η μνήμη να ακυρώνεται, το όνειρο να σκοτώνεται και η φαντασία να πυροβολείται.
Ο Πλάτων μας λέει άλλο επιστητό και άλλο επιστήμη. Και η ψυχοσωματική πληρότητα για 2.500 χρόνια πρίν αναζητήθηκε στην ποιητική δύναμη. Η φιλοσοφια λοιπόν χωρίς συγκεκριμένα καθήκοντα λειτουργεί ως παραδοχή αιφνιδιασμού και ασυνέχειας. Δεν καταγράφει στο παρατηρητήριο τις συμπεριφορές, δεν φωτοσκοπεί το μυαλό και τις δεξιότητες του ανθρώπου, έρχεται σαν έλξη για αυτό που μας επισκέπτεται χωρίς να ονομαστεί, και αργότερα θα το αναζητήσει η επιστήμη. Ο Ροζέ-Πόλ Ντρουά θα πεί ότι '' οι ερευνητές σήμερα ασχολούνται με τα ερωτήματα των φιλοσόφων του χθές.''
Μπροστά στο ψυχοφυσικό, το ψυχικό, και γνωσιοθεωρητικό υποκείμενο, χρόνια τώρα η φιλοσοφία έχει καταθέσει τις θέσεις της που είναι αξεπέραστες.
Αυτό σημαίνει- σύμφωνα με την φιλοσοφία - ότι το παιδί λειτουργεί ως ατομικό εγώ (Individuelle Ichwirklichkeiten ) μέσα απο ΜΟΡΦΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, που απολήγουν σε ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ( τυπικοί τρόποι, σχήματα, αρχές, κανόνες, με τους οποίους εκδηλώνεται και αναπτύσσεται η δραστηριότητα ) και σε ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ που ουσιαστικά θεματογραφεί τις κατασκευές του το θεωρητικό υποκείμενο.
Πλειοψηφικά εκεί κινείται η ''Φιλοσοφία για Παιδιά'', εκεί δηλαδή οργανώνει τη βοήθεια και την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού.
